Ik deel in mijn blog eigenlijk nooit persoonlijke dingen, maar het leek mij een goed idee om te delen hoe ik vanuit een burn-out naar fulltime ondernemen ben gegaan. Ik deel met je hoe ik in een burn-out ben gekomen, hoe ik de tekenen van een burn-out had kunnen herkennen, wat mijn valkuilen zijn en hoe ik hierdoor geleerd heb om mijn hart te volgen. Hopelijk kan ik je met mijn verhaal motiveren.
Deze versie is nog niet geredigeerd, dus sorry voor eventuele spelfouten!
Hoe mijn burn-out begon
Om mijn verhaal te kunnen vertellen, is het handig als ik begin bij het begin. Ik heb zes jaar gewerkt als webshop manager, een hele toffe baan waarbij ik gigantisch veel voor elkaar heb gekregen. Ik ben een echte aanpakker en dat heeft mij bij mijn eerste burn-out (in 2012) al eens in de problemen gebracht. Alhoewel je weet wat de gevaren zijn, is het verrassend hoe makkelijk je weer in dezelfde valkuilen valt.
Tijdens het groeien van de webshop kwamen er steeds meer taken en verantwoordelijkheden om de hoek kijken. In de loop der jaren groeide het team uit, van een one man show naar een team. Alleen vond ik het met sommige dingen lastig om werk uit handen te geven. Ik had nou eenmaal de verantwoording en dat kon ik niet makkelijk afstaan.
Toen ik moeder werd heb ik besloten minder te gaan werken, best lastig met zo’n drukke baan. Ik werkte uiteindelijk drie dagen op kantoor, maar in de praktijk zat ik soms ’s avonds tot midden in de nacht werk af te maken en kreeg ik op zondag ochtend nog een spoedje terwijl ik naar de sportschool zou gaan. Het is iets wat ik altijd voor lief heb genomen, omdat ik daarentegen wel alle vrijheid had wanneer er bijvoorbeeld iets met mijn zoontje was.
Naast moeder zijn en een drukke baan had ik ook nog eens het idee om een webshop te starten. Ik ben nou eenmaal mega ambitieus, dus in mijn vrije tijd was ik mijn bestellingen aan het verwerken. Dat ging allemaal prima tot in januari 2017 er twee collega’s weg gingen en ik twee extra functies op mijn bordje kreeg. Drie functies in drie dagen, was achteraf misschien ook wel een voorbode voor de burn-out.
De eerste tekenen van de burn-out
Na een paar maanden had ik eindelijk een nieuwe collega die de extra werkzaamheden opzich kon nemen en ging ik een rustigere zomer in. Ik weet nog heel goed dat ik deze zomer op de bank lag en mijn zoontje lag te slapen. Ik kreeg in eens aan een kant van mijn lijf tintelingen, hetzelfde gevoel als wanneer je bijvoorbeeld op je hand hebt gelegen en deze begint te tintelen. Mijn eerste gedachten: ‘ Dat is raar ik hou het wel even in gedachten’.
De volgende dag op het werk waren die tintelingen er nog steeds. Op een gegeven moment trokken ze door naar mijn gezicht, toen sloeg ook een beetje de paniek toe. Het eerste waar ik aan moest denken was bijvoorbeeld een hersenbloeding, dus ik vroeg mijn collega mij in de gaten te houden of mijn gezicht niet raar ging doen.
Ik zal dit verhaal voor je inkorten, want er volgden weken aan onderzoeken en mri’s. Ze waren namelijk bang dat ik MS had, omdat de verschijnselen daar op duiden. Na een paar weken werd duidelijk het geen MS was, alleen wisten ze dus niet zo goed wat het wel was. Gelukkig zakte het in verloop van tijd langzaam aan weg.
De genade slag
Op zich wist ik destijds wel dat ik mijzelf met drie functies wel erg veel druk had op gelegd, dus ik probeerde het wat rustiger aan te doen. Tot het op het werk helemaal de verkeerde kant op ging. Een lang verhaal kort, we hebben zes weken moeten wachten met de vraag of we een faillissement in zouden gaan of niet. In deze zes weken konden we niets doen, moesten wel naar het werk, ik had geen computer en we wisten niet waar we aan toe waren. Je zou denken lekker rustig, maar na alle stress van de maanden er voor voelde ik mij steeds slechter. Ik liep letterlijk op mijn tandvlees.
Mijn beste eigenschappen zijn dat ik heel loyaal ben en heel ambitieus, echt een harde werker. Mijn slechtste eigenschappen zijn dat ik heel loyaal ben en heel ambitieus, echt een harde werker. Ik had namelijk in deze weken al aan de bel moeten trekken.
Uiteindelijk is mijn werkgever inderdaad failliet gegaan en er kwam meteen een doorstart aan. Ik had gehoopt op even een weekje vrij zodat we wat lucht hadden, maar we gingen meteen door. En ja ook hier ging ik gewoon door met werken. Ook dit verhaal zal ik voor je inkorten: ik kreeg als enige binnen het hele bedrijf een lager salaris als wat ik hiervoor had. Hierdoor had ik volgens het UWV het recht om dit nieuwe contract te weigeren en had ik recht op WW.
Ik ben serieus echt de laatste die bewust kiest voor de WW, maar op dat moment na dagen wikken en wegen heb ik besloten het contract te wijzigen. Het ging niet goed met me en ik moest voor mezelf kiezen zonder dat ik de nieuwe eigenaar meteen opzadelde met een ziek personeelslid. Ik heb echt staan huilen toen ik het aan mijn collega’s vertelde.
Eenmaal thuis ging het gelukkig wel, opgelucht met mijn keuze. Tot ik in contact kwam met iemand van het UWV die niet naar mij wou luisteren en vond dat ik ontslag had genomen. Dat ik drie keer gebeld heb om advies te vragen en dat ik zelf ben ontslagen het maakte er niet uit, ik had volgens haar geen recht op een WW. Deze situatie was voor mij de genade slag en duwde mij regelrecht een dikke vette burn-out in.
Het leed dat een burn-out heet.
Een burn-out heb je niet voor de lol. Ik kon letterlijk niets behalve huilen, de trap oplopen was al een hel. Op z’n hoogte punt kreeg ik zelfs paniek aanvallen in de auto, terwijl ik gek ben op auto rijden. Ik kom letterlijk gewoon niet meer normaal functioneren alsof er in mijn hoofd wat kapot was. Het enigste wat ik wou was mij weer gewoon normaal voelen.
Tijdens deze periode had ik nog wel mijn webshop, dat zorgde wel voor wat afleiding. Alleen koste mij dit ook veel energie, ik moest dus alles in etappes doen. Na de paniek aanvallen ben ik direct aan de slag gegaan met een doorverwijzing naar een andere hulpverlener. De persoon bij wie ik zat kwam ik niet mee verder en ik ging duidelijk achteruit. Deze situatie was absoluut niet wat ik wou en toen de huisarts antidepressiva voor wou schrijven besloot ik keihard aan mijn herstel te gaan werken. Ik ben met een andere psycholoog gaan praten, gaan werken aan mijn mindset en kleine stapjes gaan zetten. En dat hielp ik ging duidelijk in stapjes vooruit.
Hoe de burn-out er voor zorgde dat ik fulltime ben gaan ondernemen
Omdat ik nog steeds in de knel zat met het UWV, ben ik opzoek gegaan naar iets kleins om weer aan het werk te gaan. Ik kwam bij toeval bij een heel leuk bedrijf uit waarbij ik als freelancer aan de slag kon. Door hier een dag in de week aan de slag te gaan, kon ik langzaam weer gaan opbouwen. Aan het eind van de dag was ik bekaf, maar het contact met mensen deed mij goed.
Ik kreeg een paar maanden later een baan aangeboden waarbij ik weer een webshop op zou kunnen zetten. Op dat moment ging het met mij wel oke, maar niet voor een fulltime functie en ik was ook niet van plan om mijn webshop weer in de avonduren te moeten doen. Ik heb uiteindelijk de mogelijkheid gekregen om deze functie twee dagen per week te kunnen doen.
Tijdens deze nieuwe baan kwam ik er al gauw achter dat het niet de werkzaamheden waren als vooraf besproken. Ik kreeg totaal geen uitdaging en verveelde mij dood, maar omdat ik net het gezeik met het UWV achter de rug had (waar ik overigens uiteindelijk wel mijn gelijk heb gekregen) durfde ik het haast thuis niet te vertellen dat ik het er vreselijk vond.
Tot ik na een paar maanden het toch uitsprak. Ik vond het verschrikkelijk, ik had niet al die shit het afgelopen jaar door staan om genoeg te nemen met iets wat ik niet leuk vond. Toen kreeg ik van mijn ouders de vraag ‘Wat vind je dan wel leuk?” ‘Ja andere mensen helpen’, kwam er direct uit
Ik had al veel contact met andere webshops en ik merkte dat ik daar al veel vragen aan het beantwoorden was. Op dat moment besloot ik dat het tijd was om het gewoon te doen. Ik haalde mijn oude bedrijfsnaam uit de kast en veranderde hem van Miss e-commerce naar Mrs e-commerce (bijzonder detail, Miss e-commerce is nooit van de grond gekomen door mijn 1e burn-out), ik schreef hem in bij de KVK, heropende mijn oude Facebook pagina en ik gooide mijn plannen in de wereld.
Binnen een week stond mijn website online en plande ik mijn eerste challenge in. Dus heb je mee gedaan aan de challenge in september? Dankjewel dat je mee deed, het heeft mij namelijk doen inzien dat ik op de goede weg zat.
Mijn burn-out heeft mij doen inzien dat ik moet doen waar ik blij van werd, dat ik en mijn gezondheid mega belangrijk zijn en dat het leven te kort is om ongelukkig achter een bureau te gaan zitten. Ik besloot als doelstelling te gaan zetten ik per 1 december bij mijn werk wou stoppen en heb tot die tijd al mijn geld opzij gezet. Mijn beredenatie: dat lullige loontje wat ik daar krijg, kan ik ook makkelijk zelf verdienen. Ik wist heus wel dat het niet makkelijk zou worden, maar wat was nou het ergste wat er kon gebeuren? Dat ik een baan zou moeten zoeken!
Deze motivatie en dit zo helder voor mezelf te hebben, heeft er voor gezorgd dat ik de ballen had om mijn baan op te zeggen. Dat ik half december besloot om mijn webshop te gaan verkopen had ik vooraf ook niet verwacht, maar het was tijd om mijn hart te gaan volgen en het gewoon te gaan doen.
Hoe gaat het nu?
Ik onderneem nu een aantal maanden fulltime. Nou ja fulltime, ik heb alleen nog maar mijn eigen bedrijf. Ik draai geen 40 uur, want dat zou voor mij niet gezond zijn. Door mijn burn-out heb ik geleerd mij niet meer zo druk te maken om kleine dingen. Want van stress kan ik letterlijk ziek worden en soms duiken de tintelingen dan weer op in mijn gezicht.
De burn-out heeft mij een relaxte ondernemer en mens gemaakt, die niet zomaar in paniek raakt en soms de kat uit de boom kijkt. Ik ben nog steeds super ambitieus en daar moet ik soms echt even opletten. Wanneer ik even een shit dag heb, gooi ik alles aan de kant en ga ik de volgende dag weer verder. Mijn beredenatie om de sprong te wagen, (Wat is het ergste wat er kan gebeuren? Een baan zoeken) is nu mijn stok achter de deur. Ik wil namelijk helemaal geen baan meer. Hoewel ik dik 1,5 jaar in de shit heb gezeten, ben ik dankbaar voor de burn-out, anders had ik misschien deze stap niet durven zetten.
